Afscheid

Ken je dat gevoel dat wanneer je geen afscheid wilt nemen? Dat je het liefste voor altijd zou willen blijven? Die plek waar het heel vertrouwd is, waar je zoveel mooie herinneringen aan hebt en dat je wanneer je er afscheid van moet nemen bang bent dat je dat fijne gevoel niet snel meer terug kan halen? Ik heb zes maanden in Sydney gewoond en nu ik voor vier dagen terug ben na mijn reis besef ik pas echt dat ik de stad als 'gewoon' heb beschouwd. Alleen de stad is helemaal niet 'gewoon'. Er is zoveel te doen en er is zo veel te zien. Op dit moment zit ik in de trein. Ik zie de waanzinnige skyline van de stad, overal rennen mensen voor de trein (wat ik overigens niet begrijp, aangezien de trein iedere tien minuten gaat....), de winterzon schijnt (nog steeds 20 graden!), de verschillende mensen en  de verschillende gebouwen (nieuwe gebouwen afgewisseld met oude vervallen gebouwen). Sydney is zo' stad die je nooit helemaal gezien kan hebben en ik heb dan ook zeker niet het gevoel dat ik genoeg heb gezien. Zoveel verschillende subs niet gezien. Ooit op een dag kom ik terug. Ik heb natuurlijk ook dan niet de tijd om alles te zien, maar wat ik wel weet is dat ik Sydney meer ga waarderen. De afgelopen maanden heb ik het voor lief genomen - Sydney is ook maar een gewone stad. Maar nu ik er deze vier dagen weer naar kijk, besef ik pas hoe mooi het is en hoe ik mij thuis voel. Het idee om in het kleine Hoogeveen te wonen beangstigd me dan ook wel. Maar wat Sydney niet heeft en Hoogeveen wel, is dat ik daar mijn lieve familie en vrienden heb! Daar kan Sydney zelfs niet tegen op!